Honetté'e

Bir zamanlar bir erkek tanımıştım
Bakır çilleri olan gözlerinin altında
Ve yeşildi o gözler
Beni izlerlerdi burnu burnuma dayalı, saçlarımız karma karışıkken
Benim gözlerimse çillerine kayardı usul usul
Eski bir küveti vardı banyosunda
Doldururdu içine hayaleriyle
Paslıydı ayakları, kenarları da hani yosunlu biraz
Köpüklerin arasına yatmadan çıkartırdı
Bakır çillerini ve dudaklarını, kaldırırdı kenara
Ve giderken bana bıraktı onları
Bakır çillerini ve dudaklarını
Avcuma koymuş
Parmaklarımı kapatmıştı üzerlerine
Daha adını yeni koymuştum, seslenemedim ardından
Yürüdü ve gitti
Bense avucum kapalı kalakaldım
O yüzdendir belki de çok gülmesi
Çillerini kuruttum Cesur Yeni Dünya'nın sayfalarında
Dudaklarınıysa çaldım kendi dudaklarım üzerine
Ve bir akşam buldum o yeşil bakışları
Yosunların arasında o apayrı yeşili
Süzdü dudaklarımı, sanki bana ait olanları özler gibi
Saten havlulara sardım, avuçlarıma aldım bakışlarını
Sonrada sakladım baş ucuma, görsün diye nasıl çıldırdığımı
Bakır çillerini aldım, allık sürer gibi
Sürdüm elmacık kemiklerimin çıkıntısına
Bakır çillerini aldım
Koydum gözlerimin hemen altına
Giderken öptüğü son parçama.