Zamanın Yolcuları

Zamanın yolcuları

Ve eski bir şiir

Tekrar  ve tekrar, hatırlayamadan

Başarısızca kağıda dökmek sadece

Zamanın yolcuları

Ve kırık bir ayna

Karşısında duran yaşlı bir kadın

Asla tamir ettirmeyecek sadece

Zamanın yolcuları

Ve ıssız bir kaldırım

Geçenlerin altında ezilmiş

Bir daha toparlanamayacak sadece

Zamanın yolcuları

Ve dağınık bir oda

Artık kimse girmeyecek

Bir tek o hatırlayacak sadece

Zamanın yolcuları

Ve bir gün dönümü

Bir oda, bir sandalye

Bir ayna, bir hatıra

Bir masa, bir kalem

Bir kaç resim,

Ve boş bir günlük

Yürümek

İzmaritini fırlattı, bir yandan asla düşünmediği şeyler vardı kafasında

Asla istemediği bir yol tepmeliydi, başaramamalıydı belki sonunda

Belki düş kurmamalıydı artık, sadece artık varolmasa daha iyi olabilirdi

Daha iyi bitebilirdi gözyaşları, gerekli yerlerde kullanmış olsaydı eğer

Kullanamaz mıydı kalan duygularını da, acıkabilirdi isteseydi

Sarmal bir mediven çıktı

Sonunda hiç bir yere çıkmadı

Yalnız başına bir koltuğa oturdu

Bir anda etrafına şehir kuruldu

Bir çiçeği koparttı

Kalan vaktinde nasıl ölündüğünü seyretti

Ve ölüme yürüdü

Son anda korkup kaçacağından emin olsa da

Yürüdü.

Ve Sona Erdi

Yaşlı bir bulvar, çökmüş bir köprü,

Kenarında kendi kendine mırıldanan bir fahişe

Diyor ki, kimse üzülmedi bana

Kimse düşünmedi bedenimdeyken

Ve şimdi, gitmek isterken hala

Hala bu hayattan birşeyler umuyorum kendi kendime.

Ama gitmeliyim

Issız bir orman, Durgun bir nehir,

Kenarında çırpınan küçük bir karaltı

Düşünüyor kendi kendine, neden bu şekilde

Ben bu olmak istememiştim

Ama ben bu bedende yaşamayı sevmiştim.

Ve şimdi, gitmek zorunda kalmışken hala düşünüyorum,

Hala, başka bir şansım var mıydı?

Bilmiyorum

Boş bir bina, uzun süredir kapalı bir kapı,

Kenarında kendi kendine ağlayan kısık bir ses

Susuyor, konuşamıyor, hıçkıramıyor,

Biliyor ama kaçamıyor, çabalayamıyor.

Ve şimdi, götürecekler onu

Hala kendi seçimlerini yapamayacağını söyleyenler,

Sadece götürüyorlar onu istemediği biri yapmaya.

Ve gidiyor

Saat

Tik tak, tik tak, tik tak, tik tik tik tak tik tik tak tak tik tak tak tak

Ve duyduğum onlarca ses daha,

Kayıyorlar, karışıyorlar, ve artık varolmuyorlar

Herneyse onlar, bir zamanlar nasıl geldilerse kulağa

Artık kimse değiller

Hiç bir şey olamayacaklar bir daha

Anlamları yitmiş, sesleri yitip gitmiş

Sadece bir kaç anıda arka fon olmuş

Asla hatırlanmayacak olanlar onlar

Sesler, bir suya dokunuş gibi

Hayretle izlenip yitip giden sesler

Bir trenin geçişi,

Bir çığlık,

Eski bir sevgili,

Sokakta veyahut kafanda anlamını yitiren binlerce ses,

Öldürdüğümüz bir metronom gibi,

Zarar verdikçe güçlendiğimiz,

Anlamlarını çaldığımız sesler sadece.

Senin Caddelerin

Bana ait olmayan caddelerinde gezdim bütün sabah

Akşamı beklemek hiç bu kadar zor olmamıştı

Gelmeyeceğini bildiğin bir treni

Gece yarısı yalnız beklemek gibi

Korktum, ağladım, umdum

Haksız mıydım

Gelmedi

Bana ait olmayan caddelerinde gezdim bütün gece

Bir zamanlar sahip olduğum gündüze artık uyanamamak gibi

Sadece gözlerim açık bekledim

Arka planda sakin bir müzik

Sesler seni hatırlattı

Düşler seni

Sen seni

Bana ait olmayan caddelerinde gezdim hayatım boyunca

Yoruldu ayaklarım

Ayakkabılar yara yaptı

Harflerimi kaybettim

Seni kaybettiğimiyse asla kabullenmeden gezdim

Mırıldandım

Üşüdüm

Üşüttüm

Yatağa düştüm

Terledim

Seni kustum

Seni gezdim

Sana yoruldum

Romantizm

Romantizmin öldüğü bir dünyaya doğmuştum

Ama içimde beni öldüren bir heyecan vardı

Bir tahrik bir kelebek bir ölüm

Bir sözcük bir dokunuş bir sevişme

Sözlerim alay konusuydu

Hislerim sürekli içimde saklı

Hapsedilmiş cesetler gibi

Romantik olmayı istemedim

Ağlamayı sevmeyi kaybetmeyi

Düşünmeyi büyütmeyi saklamayı

Ama bunlar bendim

Hapsoldukça sahip olanlardı bana

Bunlar biz olduk

Sen oldun

Ben öldüm

Sıradan

Karanlık sokağa girdi

Herşey sakin ve olağandı o an

Ama o sokağa girdiğinde

Nedense içindeki ürpertiyi boş verdi

İlk defa devam etmeyi denedi

Sadece boş vermeyi istedi

Sadece sokağa girdi

Yürüdü

İlerledikçe korkusu azaldı

Herşey o kadar gündelikti ki

Onu tedirgin eden şeyleri boşvermişti

Yürüdü

Birşeyler onu reddetsede

Kabul edilmeyeceğini bile bile

Gözlerinin dolduğunu bilmeden yürüdü

Yürüdü

Yürüdü

Yürüdü

Bir Kadın Daha

Sakin bir koy vardı önümde,

Beni dalgalarında boğmayı bekleyen

Hatırlamadığım bir geçmişte boğmuş olan belki de

Ve rengi kızıla çalan yapraklar dökülmüş üzerine

Ve ayışığı vurmuş dalgalarının kıvrımlarına

Bir kadın bedeni gibi

Tüm kıvrımları hareketli ve pürüzsüz,

Tüm hareketleri esnek bir kedi gibi

Narin ve kırılgan belki de

Hassas ama temkinli bir kadın bu

Ayışığında yıkanan

Koyu dalgalandıran bacakları

Suyun serinliğinde diken diken olmuş bacakları

Suyun içinde kayboluyor gittikçe

Kayboluyor sessizce,

Çıplak bedeni, yüzü, saçları

Bir daha çıkmamak üzere suya giriyor

Ve kayboluyor sessizce

Güzelim

Düştün be güzelim

Hiç sevilmemiş gibi düştün gözden

Ne kadındın ki İskenderleri ağlatmıştın

O kadar büyük bir acı bu kadar küçük bir arzunun çocuğu olabilir miydi

Ağla be güzelim

Gidenlere alışıktında

Dönenler bu kadar koyar mıydı insana

Saçlarını severken uyandırıp

Narin tenine arzuyla dokunup

Seni bir kenara atması mıydı nedenin

Sus be güzelim

Konuşman değil sorun söylemen

Yalvaramazsın ikimizde biliyoruz

Gururun var ki ağlayamazsın da

Bekle be güzelim

Zaman gösterir gerçek acıyı

Unutulamayandır asıl acı

Unutamazsın ikimizde biliyoruz

İkimizde biliyoruz be güzelim

Ben biliyorum

Sen biliyorsun

Başka kimse bilmiyor be güzelim

Dönüş

Bir kedi gibi,

Sakin ve sokulgan bir hatıra,

Omzunda ağlayan, seni de dertlendiren cinsten

Ve bir aşk mektubu gibi

Her satırı binlerce anlama gelen

Belki de binlerce şeyi söyleyemeyen

Böyle bir an, böyle bir dakika işte

Beni uykunun koynundan uyandırıp,

Sen küpelerimi çıkartırken beni ağlatan

Biliyorum sadece rahat etmemi iştemiştin,

Belki de bir koruma içgüdüsüydü bu sende

Dayanamadan ettiğin küçük bir temas,

Sonra da kendini korumak için kaçmıştın yalnızca

Ama kaçtın, belki de dönmemek üzere,

Bir kaç kelime, herşeyi unutmuş olarak uyandıktan sonra

Beni kendime getiren bir kaç kelimeydi sadece,

Ama uyandığım o an herşey farklıydı sanki

Sanki gitmemişsin gibi

Sanki gitmeyeceksin gibi

Ayrılık

Karabasanlara ait bir gökkuşağı

Kırmızı bir eşarp

Terk eden bir kadın

Bırak uzaklara götürelim seni

Bırak mutlu olmayı

Bırak sevmeyi

Ama asla dinlemezsin değil mi

Güneşi arzular

Dokunduğun herşeyi yakarsın

Nasıl sevecen gözükürsün öldürene kadar

Nasıl kırılgansındır

Nasılda gözlerin dolar her dokunuşta

Boş bir beşik

Solmuş bir resim

Eski bir hediye paketi

Açılmamış

Ne güzel gülümsetmişti

Nasılda sözler verilmişti

Sadece hemen çekip gitti

Ölüme Direnmek

Donuklaşan bir çift göz hala üzerindeyken

Nasıl yaşamaya devam edebilir ki zaman

Ölü bir adamın izlediği güzel bir kadın

Adamın gözlerinden dökülen iki damla

Kadının dudaklarındaki hafif kıvrım

Söylenmemiş geride kalmış binlerce söz 

Zaman izlerken süregeleni

Nasıl gülümseyebilir ki 

Nasıl düşünebilir hayatlara müdahale etmeyi

Kadın yerinden kalkıp gider

Adam iyice soğumuştur

Ama kalbinde bir hareketlenme olur

Kalp atar 

Adam ağlar

Kadın gider

Kadın kapıdan çıktığında ağlar

Adam görmez

Adam ölür

Yollarda..

Kendi toz pembe hayatlarımızdan

Kendi cehennemlerimizi yaratıyoruz

Kaçmamızın imkansız olduğu hapishaneler kuruyoruz

Bağımlılıklar yaratıp özgür olmak istediğimizi haykırıyoruz

Peki biz nereye gidiyoruz?

Neden kendimizden bu kadar nefret ediyoruz

Kızdığımız herşeyi biz yaratmadık mı

Başkalarının bizi kurtarmasını beklemek en büyük bencilliğimizken

Nasıl bekleriz ki kurtulmayı

Mutluluğu

Kendi mutluluğumuzu öldürüp

Onu bulmak için düşüyoruz yollara

Bu yollarda diğerlerine yardım ediyoruz

Onların mutluluklarını paylaşmaya çalışıp kapıyı açık unutuyoruz

Sonrada neden kaçtıklarını düşünüyoruz

Aç mı kaldılar

Sularını mı unuttuk

Bize emanet edilen mutluluklar neden geri dönmüyorlar?

Peki biz nereye gidiyoruz?

Kırk Yıl

Sakin ol, diye bağırıp durdu

Sadece sakin ol

Niye acele ediyorsun ki?

Kırk yıl daha bekleseydin?

Zaten çıkmaz olduğunu bildiğin bir yolu

Bile bile

Uzun uzadıya gezmenin anlamı ne, dedi

Zaten tek bir sonuç var

Tek bir amaç

Kurtçukların gezdiği 

Çürümüş bir et parçası olmamak için ne yapabilirsin ki

Evet, çirkin olacaksın

Ne yaparsan yap kötü kokacaksın sonunda

Sadece yolda daha çok canın yanacak

Daha fazla kan akıtacaksın

Ama adam bağırmaya devam etti

Sakin ol

Sakın yapma

Kırk yıl daha bekleseydin!

John Doe

Arkasına bakmadan düşer yola

Arkasında bıraktığı ne çok şey vardır oysa

Bir kaç adımda yorulur

Birkaç günde tüketir erzağını

Soruları duymadan cevaplar verir sonunda

Soruları sormayı bırakır

Kendi yolu beslenir onunla

Kendi özgürlüğüdür ölümü aslında

Mezara koyarlar daha katılaşmamış bedenini

Mezara John Doe yazarlar

Kimse tanımaz bu genç adamı öldüğü toprakta

Kimse bulamaz oğullarının mezarını aradıklarında

Ya siz?

Gerçekten hiç mi merak etmediniz?

Bilmek istemediniz mi neye ağladığımı?

Gözlerim parıldarken size mi güldüm zannettiniz?

Sizinle güldüğüme mi inanmıştınız yoksa

Hayır, hayır size değil kendime acıdım

Meğer sizi kandırmak için kendimi yok etmişim

Bulamayacağınız bir yere saklayıp

Unutmuşum nereye koyduğumu

Şimdi istesem yardım eder misiniz?

Arar mısınız benle istemediğiniz birine dönüşmemi

Peki hiç sormak gelmedi mi aklınıza?

Bilmek istemediniz mi neye ağladığımı?

Koltuk ve Şiir

İsmim daha sıradan olsa merak eder miydiniz beni,

Açıp benim harflerimi kovalar mıydınız

Buraya kadar gelmişken oturmaz mıydınız

Belki bir satırıma bakıp gitmeseydiniz anlardınız

Neden burda olduğumu bilmek istemediniz mi

Eski bir kağıt parçasında unutulmuştum belki

İmla hatalarımla ölmeyi bekliyorken geldim buraya

Ya da gece yarısı döküldüm kelimelere

Sadece bir iki cümleyle başladım hayatıma

Ee bir kaç satırda bitti hayatım

Neden gittiniz peki

Kimse kalmadı mı buraya gelene dek

Nereye gittiniz

Buraya kadar gelmişken oturmaz mıydınız

Koltuk ve Şiir

İsmim daha sıradan olsa merak eder miydiniz beni,

Açıp benim harflerimi kovalar mıydınız

Buraya kadar gelmişken oturmaz mıydınız

Belki bir satırıma bakıp gitmeseydiniz anlardınız

Neden burda olduğumu bilmek istemediniz mi

Eski bir kağıt parçasında unutulmuştum belki

İmla hatalarımla ölmeyi bekliyorken geldim buraya

Ya da gece yarısı döküldüm kelimelere

Sadece bir iki cümleyle başladım hayatıma

Ee bir kaç satırda bitti hayatım

Neden gittiniz peki

Kimse kalmadı mı buraya gelene dek

Nereye gittiniz

Buraya kadar gelmişken oturmaz mıydınız

Où

Bir çocuk nasıl yaşar ki sessizce

Kendine ait şatosunda

Kendi müziği çalar kafasında

Nasıl masum bakar kandırıldığında

Arkasından gülersin sessizce

Oysa o nasıl ağlar eve gidince

Sonra bakar ki, sadece küçük bir kandırmaca

Yaşlanıp yattığında son uykusuna

Hala hatırlar makinesiyle çektiği resimlerle

Kaç araba çarpıştı karşısında

Quand

Nerede kapımızdaki sesler artık

Bir tavus kuşuna binmiş postacımız gelirdi her sabah

Annemin kurabiyelerini getirirdi taze sütle

Evinde de bir çeşmesi vardı

Her gün gözyaşlarımızı toplar götürürdü oraya

Sanki hiç dolmayacakmış gibi inandırmıştı bizi

Bazende gece camları tıklatırdı yaşlı kertenkele

Hal hatır sorar kaçardı aydaki evine

Taşıyabildiği kadar yaprak alırdı yanına

Bir gün kendi ormanı olacaktı

Unutmadık hiç birinizi be dostlar

Sadece kendimizi unuttuk

Şimdi sizi hatırlatsa bize bir çocuk sesi

Güler hayallerimize

Ama gece yinede el sallarız eskiden durduğunuz yerlerinize