Ne çok yazıyorum değil mi? Peki hiç okudunuz mu? Gerek yok =.< Çoğu sadece denemeler, sadece yanılmalar. Ama seviyorum yazmayı, düşünmeyi kolaylaştırıyor. Düşünmekten daha kolay çünkü. Kendini değil hikayelerindekileri öldürmek, acıtmak, belki bazen güldürmek. İntikamını onların alması, onların aldatması, onların ağlaması. Herşey değişirken onlar hep aynı kalıyor, yazdıkça daha çok insan düşünüyor kafamda ve o kadar gürültülü ki artık. Artık hiç bir şey duyamaz oluyorum. İşte huzur bu. Değil mi? Boş bir masaya oturup veya kalabalık bir trene binip, bir kaç kelime araken sayfaların dolduğunu görmek.
Ama ne anlamı var ki, başka kimse görmesede olur, kağıtta oluşan kadınlar, erkekler biliyor olanları ve ben olacakları bilmiyorum. Ne olacağını merak ettiğim için yazıyorum, bazen elimde olanları değiştiriyorum, sonu geciktiriyorum.
Keşke kendi hayatlarımıza da dokunabilsek, ama bir karakalem gibi silsende izi kalıyor, kendi tanrılarımızı yaratıyor ama kendi tanrımız olamıyoruz. Tek başarımız kendimizi hapsetmek, kısıtlamak, öldürmek, acıtmak. Geliştirdiğimiz bilimle, teknolojiyle, kurallarla aslında isteklerimizi köreltip kendimizi mutsuz ediyoruz. Altmış yıl fazla yaşayıp bunun on yılı bile gerçekten mutlu kalamıyoruz. Hayat uzuyor ve yaşayan ölüler artıyor.
Yaşayan ölüler artıyor ve hayat uzuyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder