Kral, kraliçesinin kalbinin donduğuna inanmış ve maskesini geri takmış. Çok uzak bir ülkeye doğru yola çıkmış. Oysa kraliçe geceye ağlıyormuş. Bambaşkaymış içinde bir yalnızlıkla. Mermer tahtını bırakmış ve mağarasına sığınmış. Kralı gelip alsın onu isterken kral da yanına yerleşmiş, kraliçe kovmuş onu mağaradan, kral pes edip gitmiş. Yaşlı cadıların dolduruşlarına gelmiş ama akıllı nasiyatları duymamış. Birazcık çabayla kraliçe tahtına dönermiş oysa. İlk günki kelebekler hala kanat çırparmış kralı ona doğru yürüdükçe. Bitenin ne olduğunu bilememiş hiç. Sonra bir gece çok geç olmuş, kral çok uzaklardaymış artık, kızıl yağmurlar düşmüyormuş şehre ama mağaradan akan su kan kırmızıymış. Kraliçe yarım kaldığını hissediyormuş. Bebeklerini doğurmuş geceye, haykırmış, ben hala aynı kadınım, diye. Sonra bir bakmış dışarısı yıkılıyor. Geriye hiç birşey kalmayana dek depremler oluyor ve o hala iyi geceler masalları yazıyor. İnancının son kırıntısını rahmine gömmüş, olgunlaştığında doğar belki diye inzivaya çekilmiş. Dudaklarından son bir fısıltı dökülmüş, son kez iyi geceler, demiş. Aynaya üflemiş, cam buğulanmış, iyi geceler yazmış..