Hayali Atlı - Sedef İzleri

Gözlerinden iki damla yaş aktı, sedefli renkleri karlara değip yok oldu.
Hayal de olsan son kez seviş benimle, dedim.
Soğuk elleri dudaklarıma değdi, gözlerimin hemen altına doğru okşadı parmak uçları.
Sevişemeyiz, dedi. Sana dokunmam bile mümkün değildi, sen bu kadar istemiş olmasaydın beni. Ah, keşke haberim olsa. Ağlamasam yatağımda seni düşünerek, şu an bana söylediklerini duyabilsem. Ama söylemezsin değil mi? Tanıyorum seni, ne prensliğin kaldı ne de herşeyi arkamda bıraktırabilen bakışların. Sana, Diarge şu an evindeyken, tamam, desem sevişecek misin benimle? Senden sonra başkasıyla oldum, aldatmış sayılır mıyım, demiştin. Hayır, bende oldum zaten ama sen terk ettin, defalarca. Hemde sevdiğini söyleyerek!
Haklıydı. Fark etmediği tek şey onun da bana hiç ne hissettiğini söylememiş olsaydı. Kapımı çekip çıktığında ağlamamıştım, doğru, ama içimde birşey kırılmıştı. Gittiğinde fark etmiştim nasıl hissettirdiğini. Kendimi iyice kapatmış ve o kapıdan girmesine izin vermemiştim bir daha. Son kez yolcu ederken dışarı, saklayamamış, öpmüştüm deli gibi. Son olduğunu biliyordum, oysa başlıyoruz sanmıştı. Dayanamayıp aramış ama vazgeçmiştim. Kırılmaya alışacağıma, kaçmıştım.
Gitmemi istediğin an gideceğim, bana istediğini söyle, zaten hiç birini hatırlamayacağım, dedi.
Öpemedim bile, arkamı dönüp evime girdim. Hayal bile olsa, benim hayalim, benim kadınım, kedim. Ağlayamazdım önünde. Yokluğuyla başbaşa kaldığımda nihayet; Ağlayamadım bile, bir kaç sessiz hıçkırık sadece.
Sanki dokunulmazdık küçükken, üzülmek bile sadece kozdu belki. Yıkılan herşey yeniden yapılacak oyuncaklardı. Oysa artık kendimi korurken ihtiyacım olan herşeyi yıkıyor ve uzanamayağım duvarların ardına hapsediyordum.
O gece Diarge yanıma uzandığında gözlerimden iki damla yaş aktı. O'nun dokunuşlarının izini silerek Diarge'nin saçlarını ıslattı. O'nunla uyuduğum yatağa sindi kokusu yaşlarımla. Arkası dönük sevgilim uyakaldı ben ağlarken. Bense O'na sarıldım.